محمدعلی (پیروز) منصوری، زندانی سیاسی محبوس در زندان رجائی شهر کرج با نگارش نامه ای سرگشاده در واکنش به ادعاهای اخیر سخنگوی قوه قضائیه مبنی بر اعزام زندانیان به مراکز درمانی خارج از زندان میگوید که مسئولین زندان تنها جهت رفع تکلیف زندانیان را به بیمارستان های خارج زندان اعزام می‌کنند، آن هم زمانی که دیگر فایده ای ندارد و در حکم “نوشدارو پس از مرگ سهراب” است. وی در این نامه با بر شمردن تعدادی از زندانیان سیاسی جان باخته در زندان، بعنوان یک شاهد به وضعیت نامساعد آرش صادقی اشاره میکند که حاصل جلوگیری‌های پیاپی مسئولین از اعزام وی به بیمارستان است.
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، محمدعلی (پیروز) منصوری طی نامه‌ای از زندان رجائی‌شهر کرج ادعای اعزام زندانیان به مراکز درمانی خارج از زندان را بخشی از تبلیغات دستگاه‌های حکومتی و امری خلاف واقع خوانده است.
پیروز منصوری در بخشی از این نامه در خصوص نحوه اعزام برخی از همبندی‌هایش به مراکز درمانی خارج از زندان میگوید: “شاید در پی اعتراضات خانواده و نهادهای حقوق بشری بین المللی، زندان ناچار به اعزام آنها به بیمارستان شود که آن هم دو مقصد بیشتر ندارد: یکی بیمارستان مدنی کرج که خود پرسنل بهداری زندان از آنجا با عنوان قصاب‌خانه مدنی یاد می‌کنند و دوم بیمارستان هزار تخت‌خوابی تهران که زندانی را در خوش‌بینانه‌ترین حالت شاید به آنجا اعزام کنند که بدلیل ازدحام مراجعه‌کنندگان و نبود امکانات لازم درمانی در آن بیمارستان‌ها، زندان تنها از خود رفع تکلیف میکند و زندانی بیمار می‌ماند و مرگ خاموشی که در انتظار او خواهد بود”.
متن کامل این نامه که جهت انتشار در اختیار هرانا قرار گرفته است، عینا در ادامه می‌آید:
“پروپاگاندا به پیروی از اسلاف تاریخی
نقل است روزی محمد ابن اشعث به ابن زیاد گفت یا امیر شایعه است که سی هزار لشگر شام در اطراف کوفه دیده شده است و ابن زیاد گفت شایعه نیست و ابن اشعث با تعجب به وی میگوید این واقعیت ندارد و ابن زیاد میگوید که دروغ باید آنقدر بزرگ باشد که نخست خود باور کنی.
و وقتی امام علی در محراب مسجد کوفه ترور میشود مردم می‌پرسیدند که علی در محراب چه می‌کرده!؟
و همچنین زمانیکه از قتله‌ی امام حسین سوال می‌کردند که چرا دست به کشتار حسین و یارانش زدید می‌گفتند وی از دین خارج شده بود!؟
دستگاه تبلیغات اموی با وسایل مختلف آن زمان با انحا مختلف بر علیه ائمه پروپاگاندا می‌کردند و حقایق را وارونه جلوه می‌دادند.
حال سخنگوی قوه باصطلاح قضایی رژیم میگوید یک زندانی بیش از ۲۳۰ بار برای درمان به خارج از زندان اعزام شده! دروغی که مرغ‌های پخته تاریخ را هم به خنده وا می‌دارد.
اینحانب که دوازده سال است در زندان به سر می‌برم، چنین تعداد اعزام‌هایی را برای تمام زندانیان بیماری که در بندهای مختلف در این دوازده سال با آنها همبند بوده‌ام و به بیرون از زندان اعزام شده‌اند را بیاد نمی‌آورم و حتی رقم ذکر شده به گواه مسئولین زندان که از عناصر خود رژیم هستند گزافه و بی‌مورد است و بارها دیده ام اعزام افرادی به بیمارستان را که در حکم نوشداروی پس از مرگ سهراب بوده و زندان فقط برای اینکه زندانی در زندان فوت نکند او را در آخرین لحظات به مراکز درمانی بیرون از زندان اعزام کرده‌اند. نظیر شهید محسن دگمه‌چی که به دلیل عدم رسیدگی و ندادن داروهای مورد نیاز وی که توسط خانواده‌اش با قیمت‌های گزاف تهیه شده بود به وضعیتی دچار شده بود که تمام زندانیان با هر عقیده و افکاری به حالش می‌گریستند و در روزهای پایانی حیاتش که رو به اغما بود با دستبند و پابند به بیمارستان اعزام و بعد از چندروز شهید شد.
و زندانیان دیگری همچون افشین اسانلو، منصور رادپور، اکبر محمدی، ولی الله فیض مهدوی، امیر حشمت ساران، حسن ناهید، هدی صابر و شاهرخ زمانی و … که بدون هیچ گونه اعزامی به بیمارستان در زندان شهید شدند.
و مصداق کنونی این عدم رسیدگی‌ها در حال حاضر نیز آرش صادقی است که بدلیل ابتلا به سرطان خطرناک کندروسارکوم علاوه بر دست راستش که کاملا فلج شده است، از کولیت اولسروز در ناحیه ابتدای روده کوچک و انتهای روده بزرگ رنج می‌برد و دستگاه گوارش وی نیز جز سوپ ساده و مایعات هیچ غذای دیگری را نمی‌تواند هضم کند، چندماه قبل پس از ماه‌ها درد و مراجعه مکرر به بهداری بالاخره وی را به بیمارستان هزار تخت خوابی تهران اعزام و دو روز بعد از عمل علیرغم اعتراض پزشک جراح مبنی بر اینکه وی باید برای ادامه درمان در بیمارستان بستری و برای موثر بودن عمل جراحی شیمی درمانی بر روی وی انحام شود، او را به زندان برگرداندند و همچنین تعداد دیگری از همبندی‌هایم که علیرغم نظر پزشک و وضعیت نامناسب جسمی آنها از هرگونه درمان و اعزام به بیمارستان محروم شده‌اند و شاید در پی اعتراضات خانواده و نهادهای حقوق بشری بین المللی، زندان ناچار به اعزام آنها به بیمارستان شود که آن هم دو مقصد بیشتر ندارد: یکی بیمارستان مدنی کرج که خود پرسنل بهداری زندان از آنجا با عنوان قصاب‌خانه‌ی مدنی یاد می‌کنند و دوم بیمارستان هزار تخت‌خوابی تهران که زندانی را در خوش‌بینانه‌ترین حالت شاید به آنجا اعزام کنند که بدلیل ازدحام مراجعت کنندگان و نبود امکانات لازم درمانی در آن بیمارستان‌ها، زندان تنها از خود رفع تکلیف میکند و زندانی بیمار می‌ماند و مرگ خاموشی که در انتظار اوست.
آری؛ رسم این رژیم است که همیشه طلبکار است و با پروپاگاندایی به پیروی از اسلافش اذهان مردم و جوامع حقوق بشری را این چنین به سخره می‌گیرد.
محمد علی (پیروز) منصوری / خرداد ۹۸ / زندان رجایی‌شهر کرج”.
در خصوص نویسنده نامه گفتنی است، محمدعلی (پیروز) منصوری در شهریورماه ۱۳۸۶ پس از شرکت در مراسم نوزدهمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی سال ۶۷ بازداشت شد. شعبه‌ی ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی صلواتی وی را به اتهام “ارتباط و همکاری با سازمان مجاهدین خلق” به ۱۷ سال زندان، تبعید به زندان رجایی شهر کرج و ۱۵۰ هزار تومان جریمه‌ی نقدی محکوم کرد که در دادگاه تجدیدنظر هم این حکم عینا تأیید شد.
پیش‌تر در مردادماه سال ۹۴ ایران منصوری، دختر این زندانی سیاسی در گفتگو با هرانا از کاهش دو سال از حکم حبس پدر خود در یکی از اعیاد فطر خبر داده بود.
لازم به ذکر است که این زندانی دوران حبس خود را در شرایطی طی میکند که در مدت دوازده سال اخیر از مرخصی محروم بوده است.
این زندانی سیاسی در اردیبهشت‌ماه سال گذشته به بهانه «فعالیت‌هایی که در داخل زندان داشته»، در پرونده‌ای به اتهام “اجتماع و تبانی علیه نظام” با مصادیقی نظیر “اقدام به اعتصاب غذا و تحریک زندانیان، اعلام حمایت از محمدعلی طاهری، صدور بیانیه در خصوص محکومیت اعدام زندانیان اهل سنت” به ۵ سال حبس تعزیری جدید محکوم شد. وی در آبان‌ماه همان سال طی نامه‌ای سرگشاده این حکم را نتیجه یک پرونده‌سازی دانسته و از جزئیات آن پرده برداشت.
محمدعلی منصوری که اکنون در دوازدهمین سال از حبس خود به سر می‌برد، با احتساب ۵ سال حبس جدید باید ۹ سال دیگر را در زندان سپری کند.
در ارتباط با نویسنده این نامه گفتنی است، حمزه درویش، زندانی ۲۵ ساله اهل تالش مدعی است در سال ۹۳ نیروهای یک گروه بنیادگرای مستقر در سوریه با فریب، او را به ترکیه کشانده و سپس به سوریه منتقل کرده‌اند. مدتی را در زندان داعش بوده و سپس با دریافت امان نامه ای از سفارت ایران در ترکیه به ایران فرار کرده و خود را به نیروهای امنیتی معرفی کرده است و حتی این شانس را داشته که با قید ضمانت آزاد باشد و به شغل پرورش بلدرچین مشغول شود. حمزه درویش پس از یک سال آزادی با قرار وثیقه مجددا بازداشت و در دادگاهی پر ابهام به ۱۵ سال حبس محکوم شده است.
