زینب جلالیان، زندانی سیاسی محبوس در زندان خوی، به دلیل ابتلا به بیماری «ناخنک چشم» با خطر «ازدست‌دادن بینایی» روبرو است با این حال مسئولان زندان از انتقال او به مراکز درمانی جلوگیری می‌کنند.
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران، این زندانی سیاسی، که از بیماری روده نیز رنج می‌برد، محکوم به حبس ابد و از سال ۱۳۸۶ در زندان است.
زینب جلالیان علی‌رغم گذراندن ۹ سال حبس تا کنون از حق مرخصی قانونی محروم بوده است.
در اسفند ماه سال ۹۴ مسئولان زندان خوی اعلام کرده بودند که اعزام زینب جلالیان به بیمارستان و رسیدگی درمانی به او مشروط به این است که در مدت درمان یکی از اعضای خانواده‌اش به عنوان ضامن در زندان نگهداری شود؛ امری که این زندانی سیاسی، با وجود وضعیت وخیم جسمانی، با آن مخالفت کرده بود.
پیش‌تر نیز مأموران وزارت اطلاعات طی بازجویی از زینب جلالیان به او گفته بودند که معالجه و اعزامش به بیمارستان خارج از زندان فقط در صورت انجام «اعترافات تلویزیونی» ممکن است اما او به این کار تن نداده بود.
پیش‌تر وکیل زینب جلالیان گفته بود که بارها تقاضای مرخصی داده‌اند اما مسئولان موافقت نکرده‌اند: «آخرین بار چند ماه پیش درخواست مرخصی دادیم که بازهم موافقت نشد. یا مرخصی نمی‌دهند و یا مرخصی را ‘مشروط’ می‌کنند.» او در توضیح «مرخصی مشروط» گفته بود: «با توجه به شرایط حدس می‌زنم که مرخصی خانم جلالیان مشروط به مصاحبه تلویزیونی (اعترافات تلویزیونی) یا مواردی شبیه به این شده باشد.»
امیرسالار داوودی، وکیل این زندانی سیاسی، همچنین گفته بود: «خانم جلالیان همچنان مورد مراجعات پیاپی قرار می‌گیرد و متاسفانه اصرار می‌کنند که مصاحبه کند. من حتی متوجه نمی‌شوم چرا باید زینب مصاحبه کند؟ حتی یک بار به صورت مخفیانه مصاحبه‌ای با او کرده بودند به این صورت که زینب را نشانده بودند. بعد خود زینب متوجه شده بود که دارند مخفیانه فیلم می‌گیرند. بعد رفته بودند فیلم را از جهات مختلف ادیت کرده و چیزی از توی آن در آورده بودند که خیلی جوانمردانه نبود. حتی برنامه مستندی هم پخش شده بود درباره زینب، گفته بودند تروریست است. من واکنش نشان دادم؛ به درخواست خود زینب که خیلی ملول و ناراحت شده بود و جزء معدود دفعاتی بود که زینب از من خواست به ماجرا ورود کنم. من هم اعلام کردم که ایشان یک فعال مدنی فرهنگی است و تنها چیزی که به او نمی‌چسبد همین تروریست‌بودن است و این‌که می‌گویند از زینب سلاح گرفته‌اند کذب محض است و بعدا در گزارش نهاد امنیتی این اصلاح شد که به هیچ وجه از زینب هنگام دستگیری سلاحی کشف نشده.»
اشاره وکیل این زندانی بیمار به فیلم مستند «سایه تروریسم» بوده که در ۲۰ اردیبهشت‌ماه ۹۵ از شبکه استانی آذربایجان غربی پخش شد.
آقای داوودی همچنین گفته بود: «اطمینان دارم که هم از وزارت اطلاعات [به زینب] مراجعه می‌کنند هم از سپاه مراجعه می‌کنند. یعنی هر دو جریان امنیتی مراجعه دارند و این مراجعات به هرحال نشان می‌دهد که مسئله‌شان با خانم جلالیان یک مسئله فراجریانی است. یعنی ربطی به یک جریان در داخل حاکمیت ندارد.»
او در باره امکان آزادی موکلش گفته بود: «فکر می کنم اگر زینب حتی به خواسته‌های آن‌ها هم تن در بدهد باز هم موجبات آزادی‌اش فراهم نخواهد شد.»
گفتنی است در آبان‌ماه سال ۹۴ نیروهای امنیتی در تماسی تلفنی خانواده این زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد را نیز تهدید کرده و آن‌ها را از ارتباط با رسانه‌ها و انتشار اخبار زینب جلالیان منع کرده بودند.
زینب جلالیان ۳۴ساله در ۲۰ اسفند ۱۳۸۶ به اتهام همکاری با حزب حیات آزاد کردستان (پژاک) بازداشت و از سوی نیروهای اداره اطلاعات کرمانشاه بازجویی و شکنجه شد. او ابتدا در شعبه یک دادگاه انقلاب کرمانشاه به اتهام «اقدام مسلحانه علیه جمهوری اسلامی ایران» و «عضویت در پژاک» به اعدام و در نهایت در آبان‌ماه سال ۹۰ به حبس ابد محکوم شد. این زندانی سیاسی که پس از بازداشت، به تجاوز تهدید شده و مورد آزمایش بکارت قرار گرفته، تنها زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد است.
عمده فعالیت‌های زینب جلالیان، در زمینه آموزش، مددکاری و بهبود وضعیت زنان کرد بوده و او هرگز در طول مدت زمان حضورش در پژاک هیچ‌گونه فعالیت نظامی و مسلحانه نداشته است.
مهرماه سال ۹۵ سازمان عفو بین‌الملل با انتشار بیانیه‌ای ضمن اشاره به محرومیت زینب جلالیان از رسیدگی درمانی در زندان، در خصوص خطر ازدست‌دادن بینایی این زندانی سیاسی هشدار داده بود.